Temat dnia: Moja szkoła jej Patron - Mieczysław Romanowski.
Każdego roku 24 kwietnia bardzo uroczyście obchodzimy Dzień Patrona . W związku ze zbliżającym się świętem naszej szkoły przypomnimy sobie najważniejsze wydarzenia z życia Mieczysława Romanowskiego.
Urodzony w Żukowie koło Horodenki w rodzinie zubożałej szlachty, syn Erazma i Agnieszki z Głowackich. Rodzice kładli nacisk na wychowanie religijne i patriotyczne syna, uczyli go kochać Boga i Ojczyznę. Jego ojciec dzierżawił majątek od swych krewnych Dzieduszyckich. Brat Mieczysława, Emeryk, gospodarował w pobliskim Żukocinie, drugi brat, Konstanty w Piotrkowie nad Dniestrem, a siostra, Józefa Skwarczyńska, w Kośmierzynie. Gimnazjum cesarsko - królewskie ukończył w Stanisławowie, potem studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim (1853-1857). Od 1860 pracownik lwowskiego Ossolineum (był także jego stypendystą). Współpracował z pismami, w tym lwowskimi, jak „Nowiny”, „Dziennik Literacki”, „Dzwonek”. Prowadził działalność oświatową wśród młodzieży rzemieślniczej.
Powstanie styczniowe
W 1862 Mieczysław Romanowski dowodził oddziałem młodzieży lwowskiej, który wymaszerował w kierunku granicy 2 lutego 1863, aby wziąć udział w powstaniu styczniowym. Złapano ich pod Artasowem i wsadzono do więzienia. Romanowski wyszedł 4 marca i dołączył do oddziału powstańczego pod dowództwem Marcina Borelowskiego „Lelewela”, gdzie uzyskał stopień kapitana i został adiutantem dowódcy. Granicę przekroczyli w okolicy Tarnogrodu. Wraz z oddziałem działał na terenie południowej Lubelszczyzny, głównie powiatu biłgorajskiego.
16 kwietnia w rejonie Borowych Młynów 300-osobowy oddział „Lelewela” został zaatakowany przez siły rosyjskie pod dowództwem mjr. Iwana Sternberga i stawił dzielny opór, kilkakrotnie odrzucając Rosjan uderzeniem na bagnety. 24 kwietnia 1863 oddział „Lelewela” został zaskoczony przez wojska rosyjskie podczas odpoczynku pod Józefowem. Po pierwszej salwie przeciwnika, kpt. Romanowski wezwał ochotników do osłony odwrotu. 70 powstańców stawiało krótki, lecz bohaterski opór. Niestety, garstka ta, zaatakowana przez przeważające siły nieprzyjaciela, nie była w stanie zatrzymać Rosjan, ale bohaterstwem swym umożliwiła wycofanie się oddziału. Powstańcy stracili 27 poległych. Poległ też kpt. Romanowski, trafiony pociskiem w czoło. Pochowany jest prawdopodobnie na cmentarzu parafialnym w Józefowie.
Twórczość
Debiutował w 1854 poematem „Chorąży”, opublikowanym w „Nowinach”. Najpopularniejszym dziełem Romanowskiego było ,,Dziewczę z Sącza’’.
Uprawiał poezję tyrtejską. Część swoich utworów nazywał powieściami poetyckimi, były to jednak raczej poematy epickie (Chorąży, Łużeccy, Dziewczę z Sącza). Większość jego poematów osadzona została w przeszłości, np. „Łużeccy” w czasach panowania Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Część dotyczyła też wydarzeń poświadczonych w dokumentach, np. wystąpienie mieszczan z Nowego Sącza przeciw Szwedom w 1655 w „Dziewczęciu z Sącza”. Utwór ten przedstawiał walkę patriotyczną kręgów mieszczańskich i plebejskich, co było dość oryginalne na tle ówczesnej polskiej twórczości historycznej, skupiającej się raczej na tradycji szlacheckiej.
Urodzony w Żukowie koło Horodenki w rodzinie zubożałej szlachty, syn Erazma i Agnieszki z Głowackich. Rodzice kładli nacisk na wychowanie religijne i patriotyczne syna, uczyli go kochać Boga i Ojczyznę. Jego ojciec dzierżawił majątek od swych krewnych Dzieduszyckich. Brat Mieczysława, Emeryk, gospodarował w pobliskim Żukocinie, drugi brat, Konstanty w Piotrkowie nad Dniestrem, a siostra, Józefa Skwarczyńska, w Kośmierzynie. Gimnazjum cesarsko - królewskie ukończył w Stanisławowie, potem studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim (1853-1857). Od 1860 pracownik lwowskiego Ossolineum (był także jego stypendystą). Współpracował z pismami, w tym lwowskimi, jak „Nowiny”, „Dziennik Literacki”, „Dzwonek”. Prowadził działalność oświatową wśród młodzieży rzemieślniczej.
Powstanie styczniowe
W 1862 Mieczysław Romanowski dowodził oddziałem młodzieży lwowskiej, który wymaszerował w kierunku granicy 2 lutego 1863, aby wziąć udział w powstaniu styczniowym. Złapano ich pod Artasowem i wsadzono do więzienia. Romanowski wyszedł 4 marca i dołączył do oddziału powstańczego pod dowództwem Marcina Borelowskiego „Lelewela”, gdzie uzyskał stopień kapitana i został adiutantem dowódcy. Granicę przekroczyli w okolicy Tarnogrodu. Wraz z oddziałem działał na terenie południowej Lubelszczyzny, głównie powiatu biłgorajskiego.
16 kwietnia w rejonie Borowych Młynów 300-osobowy oddział „Lelewela” został zaatakowany przez siły rosyjskie pod dowództwem mjr. Iwana Sternberga i stawił dzielny opór, kilkakrotnie odrzucając Rosjan uderzeniem na bagnety. 24 kwietnia 1863 oddział „Lelewela” został zaskoczony przez wojska rosyjskie podczas odpoczynku pod Józefowem. Po pierwszej salwie przeciwnika, kpt. Romanowski wezwał ochotników do osłony odwrotu. 70 powstańców stawiało krótki, lecz bohaterski opór. Niestety, garstka ta, zaatakowana przez przeważające siły nieprzyjaciela, nie była w stanie zatrzymać Rosjan, ale bohaterstwem swym umożliwiła wycofanie się oddziału. Powstańcy stracili 27 poległych. Poległ też kpt. Romanowski, trafiony pociskiem w czoło. Pochowany jest prawdopodobnie na cmentarzu parafialnym w Józefowie.
Twórczość
Debiutował w 1854 poematem „Chorąży”, opublikowanym w „Nowinach”. Najpopularniejszym dziełem Romanowskiego było ,,Dziewczę z Sącza’’.
Uprawiał poezję tyrtejską. Część swoich utworów nazywał powieściami poetyckimi, były to jednak raczej poematy epickie (Chorąży, Łużeccy, Dziewczę z Sącza). Większość jego poematów osadzona została w przeszłości, np. „Łużeccy” w czasach panowania Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Część dotyczyła też wydarzeń poświadczonych w dokumentach, np. wystąpienie mieszczan z Nowego Sącza przeciw Szwedom w 1655 w „Dziewczęciu z Sącza”. Utwór ten przedstawiał walkę patriotyczną kręgów mieszczańskich i plebejskich, co było dość oryginalne na tle ówczesnej polskiej twórczości historycznej, skupiającej się raczej na tradycji szlacheckiej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz